Bosnië Deel 4

Naar huis en dan?

7 Januari 1996, we gaan naar huis. We zijn ondertussen afgelost door het volgende detachement en we gaan naar huis.

Eerst naar Makaskar in een hotel waar we een nacht verblijven. Daar aangekomen krijgen we onze kamers aangewezen en volgen er wat simpele gesprekken met psychologen, dit blijkt niet echt aan te slaan maar hoort wel volgens het adaptatieprogramma gevolgd te worden.

Jonge mariniers (mannen) in de leeftijd van 19 tot 45 jaar mogen op gesprek maar wat ga je een psychologe vertellen die naar jouw mening net droog is achter de oren, die totaal geen ervaring heeft met het leven wat wij leiden. Geen benul heeft wat er zich heeft afgespeeld. Dus ja dan komt frustratie en komen er soms kleine irritatie momenten naar boven.

Naar het vliegveld

Eindelijk het is zover, met ruim 120 manschappen gaan weer naar Nederland. Alles is ingeladen en deze keer heeft iedereen een schoon uniform aan. Dat is bij terugkomst van een 3 maanden lange oefening in Noord Noorwegen wel anders geweest, hop zo vanuit het veld het vliegtuig in.

Stewardessen van Martinair liepen gewapend met deo bussen omdat wij een vriendelijke doch zeer doordringende natuurlucht bij ons droegen. Zeg maar gerust we roken ietwat naar een beerput. Dat was bij deze terugvlucht verzorgd door de Koninklijke Luchtmacht anders. Schoon de DC 10 in. Deur dicht en starten die kist. Op naar Doorn waar we opgewacht werden door het thuisfront.

De kazerne in Doorn

Aangekomen op de kazerne kregen we eerst in een loods een praatje en bedankje van onze generaal. Daarna iedereen aantreden en de tamboers en pijpers van ons korps voorop, werden we afgemarcheerd naar het exercitieterrein. Daar konden we naar familie en naar huis.

Thuis

Heerlijk we zijn weer thuis, gewoon je tuin in zonder wapen of scherfwerend vest, even nergens op hoeven te letten. Het is weer superfijn om de kinderen om je heen te hebben, en waar mensen zich vreselijk druk ommaken heb ik zo iets van he, op nog geen amper 2 uur vliegen duiken mensen weg, vluchtten, hebben honger, zijn bang.

Blij dat ik weer terug ben, maar ja er volgen meer missies: onze wereld zelf staat nu nog op zijn kop. Na een week thuis te zijn geweest weer naar de kazerne om het adaptatie programma af te ronden. We hebben met elkaar geëvalueerd, waar denk ik de meerderheid meer aan had dan de verplichte gesprekjes met de psychologen.

Maar ik denk wel dat beide partijen hier van hebben geleerd hoe het niet moest. Tegenwoordig hebben we betere hulp (nog niet voor iedereen afdoende), zoals bijvoorbeeld een groep oud-mariniers die zelf met hun ‘poten’ in de klei hebben gestaan en bereid zijn om hun buddy’s bij te staan.

Sommige afgestudeerd of diploma’s behaald in psychologie, coaching om de ander te helpen. En het maakt niet uit bij welk onderdeel je zit. Defensie, Brandweer, Politie, Ambulance, of andere zorgberoepen in het hoog risicogebied.

Je kan op www.afhangen.com kiezen uit ruim 100 mensen die voor je klaar staan.

We zijn er voor je.