De eeuwige peuter

Heerlijk zo’n zonnige zondag…. dan ga ik altijd even lopen met mijn grote vriend Louis. Daar moet ik m’n tijd voor nemen want een varken laten meelopen is niet zoals bij een hond. Hij neemt rustig z’n tijd en trekken aan de lijn heeft dan ook geen zin dat werkt averechts een beetje zoals bij kinderen.

Zo worden varkens ook wel de eeuwige peuter genoemd, ik ben het er zeker mee eens want je kan ze nooit alleen in huis laten zonder het ‘varkenveilig’ te maken. Zoals ik om de zoveel tijd weer eens ervaar als ik voor mijn werk kinderen naar huis breng. Goed kijken of hij niet in de keuken kan voor ik weg ga. Ik barricadeer die met een box zodat het veilig is voor varkensneusjes.

Ik was ongeveer 15 minuten weg en verwachtte zijn welkomstgrommetjes en -piepjes zoals altijd maar dit keer was het stil…alarm bellen! Als kinderen stil zijn zijn ze altijd iets stout aan het doen, toch?
Ja hoor, meneer wist toch zijn weg de keuken in te vinden en had zich heel erg vermaakt. Toen hij mij zag liep hij al gauw naar z’n plek met schuld in zijn oogjes. Jaja, hij weet heel goed dat hij niet in de keuken mag. Daar stond ik dan in de troep; koffieprut uitgesmeerd over de vloer, prullenbak op de grond, lege melkpakken aan stukken gescheurd, zelfs de airfryer was geïnspecteerd.

Ik kan nooit lang boos zijn, eenieder die een huisdier heeft (of kinderen) kan dit begrijpen. Onvoorwaardelijke liefde.