Het Arnhemplein is een plek waar veel gespeeld wordt door kinderen uit de hele buurt. Er is kunst en cultuur en elk jaar vindt er het fantastische Ouder-en-Kind-Festival plaats. Maar dit is niet altijd zo geweest. Ooit was het een plek waar kinderen zich verveelden, waar weinig te doen was en waar het ook niet zo veilig was. De buurt had een slechte reputatie. Dit veranderde met de komst van een proactieve buurvrouw, Vesna Dragojevic, die luisterde naar de kinderen uit de buurt. Samen met een groepje enthousiaste kinderen en andere buurtbewoners heeft zij het Arnhemplein getransformeerd tot de vrolijke, gezellige, veilige speelplek die het vandaag de dag is. Hieronder lees je hun verhaal, over hoe het allemaal begon, lang geleden in 2006.
Het is tijd om te spelen op Arnhemplein, door Vesna Dragojevic.
Ik woon op Arnhemplein Stedenwijk midden. Het plein staat midden in de wijk. Veel kinderen uit de wijk, omringende scholen en BSO’s maken gebruik van deze groene plek. Want meer is het niet, gewoon een groene plek waar ooit speeltoestellen hebben gestaan. Tegenwoordig staan er twee, een klimster en een glijbaan. Er is nog een basketbalveld aanwezig, en op het plein kan gevoetbald worden. En dat is het.
Kinderen uit mijn buurt vervelen zich vaak. Dat weet ik omdat ik ze vaak aanspreek op het moment dat ze uit verveling gekke dingen gaan doen. Zoals een wedstrijdje met het supermarktkarretje, of muziek maken door heel hard op metalen voorwerpen te slaan.
In 2006 heeft Buurtcommissie Gelderlandbuurt het eerste buurtfeest georganiseerd in de wijk. Iedereen was aangenaam verrast, omdat in de buurt nooit zo iets plaatsgevonden had. De kinderen waren zo gelukkig, dat ze sindsdien regelmatig vragen wanneer we weer zoiets gaan doen. Ik heb ze ooit gevraagd of ze het leuk vinden om met z’n allen te knutselen, of spelletjes te spelen. En dat was mijn fout, want wij, de buurtcommissie, hebben geen plek om de kinderen te ontvangen. Ze willen graag een eigen plek om te spelen en knutselen wanneer het slecht weer is.
Twee weken geleden spraken de kinderen mij op straat aan. ‘Mevrouw, u belooft van alles, maar er gebeurt niets’, zei Mohammed, een jongetje van 11. Dat is waar, er gebeurt nooit wat omdat wij geen plek hebben om bij elkaar te komen en al die leuke dingen te doen. Een plek dicht bij huis. Wij hebben afgesproken om zo snel mogelijk ergens een vergadering te houden. Gelukkig hebben de mensen die betrokken zijn bij het Stationsmuseum Muziekwijk ons de ruimte aangeboden. We konden aan de slag!
Vervolg….
Als je wilt weten hoe het Vesna en de kinderen verder verging? Lees dan volgende keer deel 2 van het verhaal van het Arnhemplein.
Karin Louw 
Petra