Er was eens… een sprookje.

Sprookjes, wie kent ze niet. We zijn er allemaal groot mee geworden. Sinds Disney prachtige tekenfilms maakt van de meest bekende sprookjes, zijn we vergeten dat veel sprookjes in oorsprong vaak gruwelijke verhalen zijn die ons een les moeten leren. Vooral de Duitse gebroeders Grimm hadden een voorkeur voor het schrijven van bloederige sprookjes die lang niet altijd goed afliepen voor de hoofdpersonen. Maar niet alleen zij.

Eén van de bekendste sprookjes, dat door Disney iets mooier is gemaakt dan het origineel, is “De kleine zeemeermin”. Dit sprookje gaat over een zeemeermin die verliefd wordt op een prins en werd geschreven door de Deense schrijver Hans Christian Andersen. In het originele verhaal zwemt de meermin, op haar 15e verjaardag, naar de oppervlakte. Ze ziet de prins, wordt verliefd en ruilt haar stem voor benen bij de zeeheks. Vanaf daar neemt de versie Disney een romantische wending. De zeeheks wil de dochter van de koning van de zee toevoegen aan haar verzameling slachtoffers maar slaagt hier niet in. De zeeheks wordt verslagen in een episch gevecht, de zeemeermin blijft mens, krijgt haar stem terug en trouwt met haar prins.

In het echte verhaal echter, is de prijs voor haar benen een stuk hoger dan alleen haar stem. Elke stap die ze zet zal voelen alsof ze op glasscherven loopt en ook krijgt de kleine zeemeermin te horen dat ze zal sterven als de prins niet met haar trouwt. Omdat ze niet kan praten en geen gezellige krab, lief visvriendje of luide zeemeeuw heeft om haar te helpen, lukt het haar niet om het hart van de prins te veroveren. Hij ziet haar als zusje en kiest een andere bruid. Haar zeemeermin zusjes hebben bij de zeeheks hun lange haren geruild voor een mes. Als ze de prins door zijn hart steekt, zal ze haar staart terug krijgen maar ze houdt te veel van de prins en kiest ervoor om te sterven.

Best heftig toch? Dit vertelde Disney er allemaal niet bij…

Of Blauwbaard, een verhaal over een meisje dat trouwt met een rijke man. In zijn kasteel is één kamer waar ze niet mag komen. Op een dag kan ze haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en opent ze de deur. In de kamer vindt ze, hangend aan haken, de bebloede lijken van de vrouwen die haar voorgingen in het huwelijk met deze hele enge man. Uhm… oeps! De les is wel heel duidelijk natuurlijk. Nieuwsgierig zijn kan je je kop kosten.

Zo zijn we ook vergeten dat de boze stiefzusters van Assepoester (Moeder de Gans 1697), delen van hun voeten afsneden om het te kleine glazen muiltje te passen. Jakkie… Of wat dacht je van De rattenvanger van Hamelen (Gebroeders Grimm 1845), waarin een man met een fluit een dorp verlost van hun rattenplaag. De burgemeester wil hem daarna niet betalen waarop de man met een deuntje uit zijn fluit alle kinderen naar een meer lokt waar ze vervolgens allemaal verdrinken. Wauw…

En niet de boze stiefmoeder stuurde een moordenaar op Sneeuwwitje (Gebroeders Grimm 1812) af maar haar eigen moeder, die uit jaloezie om de schoonheid van haar dochter haar hart eiste als bewijs dat ze dood was. Pinokkio (Carlo Collodi 1883) werd door twee figuren die zich voordeden als zijn vrienden, met een strop om zijn nek, opgehangen aan een boomtak. De boze wolf verslond niet alleen haar oma maar ook Roodkapje (Charles Perrault 1697) zelf. En waar er, in latere versies, een jager aan te pas kwam om de buik van de wolf op te snijden en zo Roodkapje en haar oma te redden, is het origineel niet zo zoetsappig. Roodkapje en haar oma sterven, punt. Hans en Grietje (Gebroeders Grimm 1812) werden door hun ouders achtergelaten in een bos waar een seriemoordenaar woonde en laat ik maar niet beginnen over Doornroosje… (Giambattista Basile 1634)

Hun leven is een sprookje krijgt wel opeens een hele andere betekenis.

Dan toch liever de moderne sprookjes van Disney. Daarin staat centraal dat tegenslagen altijd worden overwonnen en eindigt het verhaal steevast met liefde en geluk en in de wereld van vandaag is dat toch wel een sprookje dat we nodig hebben.